Zij sprak me aan, at bij mij en verbond me met hem
[Projecttitel] is een onderzoek, een sociaal experiment, naar verbinding, gastvrijheid, ongemakkelijkheid en voorkeuren. Ik ga met onbekende mensen de straat op om andere onbekenden aan te spreken en er samen mee te eten. Zo doorbreken we de angst- en online communicatiecultuur, stellen we ons kwetsbaar op en ontstaan mooie momenten en verbindingen.
'My mother always said: Never talk to strangers'.
Praten met een onbekende? Dat doen we liever niet. Of toch wel?
​
​Uit een peiling van Quest blijkt dat mensen het maar ongemakkelijk vinden om op onbekenden af te stappen. Toch jammer, want uit onderzoek van gedragswetenschappers Nicholas Epley en Juliana Schroeder van de Amerikaanse University of Chicago blijkt dat mensen na een dergelijk gesprekje doorgaans positiever zijn dan zonder.​
​
Ik fiets door de straat en raak aan de klets met de voor mij onbekende Marieke. Ze werkt aan het gemeentetuintje voor haar woonboot. In het gesprek vraag ik of ze open staat om samen bij haar te eten. Het wordt een spontane en gezellige avond. We worden er beide blij van. Een week later gaan we de straat op, op zoek naar een volgende onbekende. Marieke spreekt haar aan en vraagt of we samen bij de nieuwe onbekende mogen eten. Zo ontstaat een ketting waarbij ik met iedere onbekende 3x afspreek. 1 keer komen we met z'n tweeen eten, 1x gaan we de straat op om een volgende onbekende te zoeken En 1 x gaan we eten bij die volgende onbekende. Daarna nemen we afscheid. Of niet. Want misschien ontstaan er wel hele mooie contacten.
​
​In dit proces onderzoek ik verbinding, gastvrijheid en voorkeuren. Hoe ga je te werk? Hoe spreek je een onbekende aan? Hoe is het om aangesproken te worden door een onbekende? Waar praat je over? Wat heb je gemeen? Wat voelt ongemakkelijk? Wat houdt ons tegen om dit vaker te doen? En is dit een aanzet om het nog eens zonder mij te proberen?
