MAX VERZAMELBAK

Lieve Max,

Als ik bij jou kom gaat het niet om of m’n haar goed zit of of ik een goede dag heb. En zo vraag ik jou niet of je bed opgemaakt is en hoeven we bij elkaar niet partij te kiezen. Als ik bij jou kom mag ik voelen, zijn, zien en gezien worden. We hoeven niks te zeggen, geen schijn op te houden. Als ik bij jou kom gaat het om iets diepers. Iets waar ik maar geen grip op krijg. Als ik bij jou kom voel ik je shit. En in jouw shit ook de mijne. Maar ik kan op ’t Landje ook de schoonheid zien, me open stellen, onderzoeken. Als ik bij jou kom voel ik verwondering, bewondering en kracht. Veel kracht. Ik zie hoe je opgaat en weer neer gaat, je ups en je downs. Ik kijk naar hoe jij het doet. Misschien om te leren, om toe te laten, om te voelen. Vaak ben je kwetsbaar, maar dat bewonder ik. Ik hoop dat ooit ook in mezelf te kunnen bewonderen. Misschien heb ik jou daarvoor nodig. Maar ik kom ook bij je omdat ik verbinding voel. Herkenning, een gedeeld verdriet, een gedeelde zoektocht naar het leven, naar ons thuis, naar onszelf. Als ik jou in je auto zie liggen; koud, je warmend aan de hond van je moeder in je armen, voel ik compassie. Je geeft je over. Je bent in rust. En dan zie niks anders dan liefde. Ik voel het. Zoveel liefde, in je vieze gore auto, naast je bus zonder ramen die je er allemaal uit hebt gesloopt. Waarom lieve Max, moeten we eerst terug naar niks, om daarna weer op te bouwen. Met vallen en opstaan te klauteren, om uiteindelijk te bereiken, wat wij willen zijn.